30 Mart 2013 Cumartesi

İntiyar Mektubu


Bayadır yazmıyorum. İçimdeki boşluk bir balon gibi takvimle birlikte büyüyüp gidiyor.Neden kendimi bu kadar sıkıyorum bir bilebilsem. Günler boş geçeip giderken benim yaptığım tek şey uyumak oluyor. Yalanlardan saklanabildiğim tek yer orası. Bazen güzel bazen kötü sayılabilecek rüyalar ve bazen beni kahreden kabuslar görüyorum.
Uyumak istemiyorum artık. Gözlerim kapanıyor ama ben o yatağa gitmek istemiyorum. Orası benim saklandığım yer orası savunmasız olduğum ve küçük bir çocuk gibi davrandığım yer. Artık sıkıldım . Bu lafı her seferinde söylüyorum ama. Bitmiyor amınakoyim geçmiyor günler.
Yalanlarım o kadar büyüdü ve başını alıp gittiki artık uyanıp utanmak istemiyorum. Yüzümü kızartmaktan sıkıldım. Göz açıp kapayıncaya kadar nasıl böyle istemediğim böyle pislik bir insana dönüştüm ben. Her zaman soruyorum kendime. Kendime sorduğum yüzlerce soru var kendime söyleyemediğim cevaplar. Bana sorduğun sorunun cevabı yok diye üzülme lütfen. Ben kendime cevap veremeyecek kadar acizim çünkü.
Günlerimin nasıl geçtiğiyle igilenmiyorum, ilgilenemiyorum içimdeki köpek beni yiyip bitirmeye başladı.Artık dayanacak gücüm, saklanacak yerim kalmadı. Alkol bana cevap vermiyor. Bana cevap veren bir şey yok aslında şu anda.
Rüyada ağlamak diye bir deneyim yaşadım geçtiğimiz zaman içerisinde. İçimdeki çöplük o kadar kötüydü ki dayanamayıp gece yarısı kustum hepsini. Anlık bir rahatlama oldu fakat sabah kalktığımda yine yüreğimdeki taş oradaydı. Bir yere gittiği yok.
Sıkıldığım şeylerin listesini yapmaya kalksam burdan köye yol olur. Listenin başında ise yaşamak yer alır.
Hayır intihar etmeyi düşünmüyorum. Sürekli ölümü düşündüğüm için böyle karamsar bir yazı geldi içimden. Bunu bir yanardağın patlaması olarak düşün. Bence o da kimseye zarar vermek istemezdi.
Geçtiğimiz günlerde dostlarım çok güzel bir sürpriz yapıp yanıma geldi. Beni uyandırdılar ve tepkimi herkese anlattılar sonradan. Gerçekten o anlık çok mutlu olmuştum onları görmeyi beklemyordum o kadar kilometre uzaktan çıkıp bir sabah kapımda belirmişlerdi sonuçta. Öyle aşırı bir tepki normaldi fakat sonradan yine benim gün boyunca rezil ve bitik bir halde olduğumu söylediler.
Enerjimi kaybettiğimi farkettiğimde çok üzüldüm. Nereye gitti bu gülücüklerim bu esprilerim? Nereye koydum onları ve bulamıyorum. Bulamıyorum hiç bir şeyi.Sabah erkenden daha doğrusu bir kaç saat sonra hamama gideceğiz. Belki orada gözeneklerim açılırda bütün sorularımın cevabını bulurum. Depresyon mudur ne boktur zor zanaat amınakoyim.
Follow my blog with Bloglovin